Thanasis Papakonstantinou - Palia Pligi (Vraxnos Profitis), Old Wound (Hoarse Prophet)

Βαθιά πληγή, παλιά πληγή
μονάκριβη, δική μου.
Την ξεριζώνω απ' την καρδιά,
φυτρώνει στην αυλή μου.

Ανθίζει καταχείμωνο
που οι φωνές κοπάζουν,
Έχει τη φυλλωσιά πυκνή
και νύχια που χαράζουν.

Αγαπημένα πρόσωπα,
αγαπημένα μάτια.
Έρχονται σαν τα κύματα
κι αφήνουν κατακάθια.

Μαραίνεται απ' το γέλιο μου,
πίνει απ' τα δάκρυά μου.
Έρχεται στις παρέες μου
και κλέβει τη μιλιά μου.

Βαθιά πληγή, παλιά πληγή
πες μου τί να κοιτάξω.
Να μπω σε κόσμο σκοτεινό
ή πάλι ν' αγκαλιάσω;

Sokratis Malamas - Kalinyxta (Aspromaures Istories), Goodnight (Black And White Stories)

Eίν'ακριβός ο αέρας που φτύνεις, ακριβό το ποτό και το πίνεις.
Tρύπιες τσέπες και μακό φανελάκι, είν'ο κόσμος μπουκιά και φαρμάκι, είν'ο κόσμος δροσιά κι αεράκι.

Mύηση ο έρωτας, χάδι ο έρωτας, κόκκινα μάτια μου μή με ρωτάς.
Στα 17 σου πηδάς το καλάμι, στα 19 σου κανείς δεν σε πιάνει.
Tρεκλίζεις στο δρόμο, μεθάς με τον πόνο, σε λίγα χρονάκια δεν ξέρεις που πας.

Eνήλικο μούτρο ανοίγεις γραφείο.
Tα πεντοχίλιαρα μυρίζουν αιδοίο.
Γλυκά νανουρίζεις το ρήγμα π'ανοίγει, το ξέρεις καλά η ζωή σου έχει φύγει, συμβόλαιο στο πάθος που λήγει.

Φιλιά ο έρωτας, ανάγκη ο έρωτας, καμμένα μάτια μου μη με ρωτάς.
Tρεκλίζεις στο δρόμο, μεθάς με τον πόνο, φοβάσαι και ξέρεις που πας.

Oλοι οι καριόληδες μια εταιρία.
Σάπια ηλικία και αδυναμία.
Γελάει ο χρόνος και λάμπει ανθισμένος, στο δρόμο σκοτώνει κι είναι κερδισμένος.
Σπάει το νήμα κι αναρωτιέσαι: τόσα χρονάκια γιατί να τραβιέσαι;

Στάχτη ο έρωτας, μνήμη ο έρωτας, γέρικα μάτια μου μη με κοιτάς.
Tρεκλίζεις στο δρόμο, μεθάς με τον πόνο, σε λίγα χρονάκια το ξέρεις γερνάς.

Kαληνύχτα μαλάκα η ζωή έχει πλάκα, έχει γούστο και φλόγα είναι κάτι σαν ρόδα: σε πατάει και σε παίρνει, μόνο ίχνη σου σέρνει.

Giannis Aggelakas - Lady From My Inside Wind (Giorgos Christianakis - The Doorman)

"Κυρία των μέσα μου ανέμων,

Δεν θέλω να αρνηθώ ό,τι ακριβώς σε οδήγησε,

Να σπείρεις μέσα μου την ευλογία της κίνησης,

Της πράξης,

Να ρίξεις το σκοινί,

Στο σκοτεινό κι αλλόκοτο πηγάδι,

Που χρόνια λαθροζούσα,

Για να βρεθώ ξανά στο λαμπερό σου κόσμο,

Τον θαυμαστό, Τον πληγωμένο.

Σου υπόσχομαι να ξεκοιλιάζω κάθε βράδυ,

Τους θλιβερούς ορίζοντες της λογικής μου,

Ν'απογειώνομαι από τις φλούδες του γραπτού μου λόγου,

Στους πλησιέστερους φιλάσθενους πλανήτες,

Κάθε φορά και μ ένα αλλιώτικο τραγούδι,

Να ξεμουδιάζω γλείφοντας τον κοφτερό σου σκελετό,

Κι ούτε ένα Μάιο δε θ ανεχτώ,

Να σκύψει πάνω μου,

Με λόγια σκωπτικά,

Και σύριγγες,

Και φαγωμένα χείλη,

Να ειρωνευτεί την αδειανή και χυλωμένη μου πατρίδα.

Πιο ριψοκίνδυνος κι από το Ναζωραίο,

Θα περπατήσω πάνω απ'την κινούμενη,

Τη σαρκοφάγο άμμο,

Που διατηρεί απρόσιτες τις χώρες των ιερών παλιάτσων,

Και των σεληνιασμένων γελωτοποιών,

Τραυλίζοντας λόγια ισχνά,

Μα και σπουδαία,

Θ'αποσυρθώ στις προθανάτιες κοιλάδες των λοιμών,

Και της αγάπης,

Όπου απ'το μαύρο χώμα τους διάσπαρτα ξεφυτρώνουν,

Κορμιά ανθρώπινα διαμελισμένα,

Πλάι στις φεγγαρολουσμένες παπαρούνες,

Ίσως κι εγώ εκεί να λησμονήσω τον τραυματία ουρανό,

Και ν'αρχινήσω ένα τραγούδι που θα λέει μόνο,

Σ'αγαπώ σ'αγαπώ.

Και σαν τελειώνει θα σταματάνε τα ποτάμια,

Κι οι οδοντοστοιχίες θα εκρήγνυνται,

Και θα γεμίζει ο αέρας πέταλα καρατομημένων ανθών,

Καρπούς γυναικείων χεριών,

Και λιωμένα κοσμήματα,

Κυρία των μέσα μου ανέμων,

Τιμώρησέ με αν θες,

Γύμνασέ με στο γέλιο και στον πόνο,

Είμαι ο οριστικός εραστής σου,

Ο αόριστος,

Ο τωρινός και ο παντοτινός,

Ο πιο ανώριμος,

Ο πιο σοφός,

Τώρα πια γνωρίζω τι μ'οδηγεί να υποτάσσομαι,

Στην ετοιμόρροπη και ασθενική σου θέληση."

*Του κορμιού μου τα ανείπωτα..

..σωπαίνουν μέσα μου κάποιες φορές και χοροπηδάνε σα σκιές στο μυαλό μου. Είναι εικόνες που λείπουν, είναι χαρές που λυσμονώ για ιδεές που δεν είδαν φως, για ενέργειες που κρύφτηκαν στο σκοτάδι.
Ο Ιανουάριος φεύγει και θα ξαναέρθει σε 11 μήνες. Ο χειμώνας που τόσο λατρεύω τις εικόνες του, βρίσκεται σε διακοπές που λαχταρούσε μάλλον χρόνια πολλά. Θα έρθουν όμως εκείνες οι στιγμές που θα λάμψει ο ήλιος μέσα στον μαυρισμένο από σύννεφα ουρανό και οι ακτίνες σα χορδές μπάσου θα φτιάξουν παπάδες στο ασιμένιο της θάλασσας και η φωτογραφική μου μηχανή θα πάρει φωτιά.
Φωτιά που θα κρατήσει όσο η ανάσα μου, που θέλει αέρα, να σπάσει αυτή τη γραφικότητα που χτυπάει μέσα μου καθημερινά ο ηλίθιος ρυθμός της δουλειάς και η έλειψη χρόνου για απολαύσεις.
Στιγμές. Υπαρχουν στιγμές. Αλλά είναι λίγες. Η αίσθηση είναι εδώ και δε θα μ'αφήσει. Το ξέρω. Θα ξαναέρθεις γενναίε Γενάρη που τα όνειρα μου πλάθεις κάθε χρόνο με γεύσεις και λύπες και σου υπόσχομαι ότι την άλλη φορά θα σε περιμένω με ανοιχτά τα χέρια, για μια αγκαλιά. Φρόντισε όμως μην αργήσεις και στη στήσω σε καμιά γωνιά. Με όπλο, την φορτωμένη μου δίψα.
Εδώ θα'μαι..

*Χόρχε


(Κι ο πιο μεγάλος φόβος μου φοβάται, μην και δεν τον φοβηθώ - Γιάννης Αγγελάκας "Πώς τολμάς και νοσταλγείς, τσόγλανε;")