Παύλος Παυλίδης - Τα Περιστέρια

Άφηνε όλα αυτά τα χρόνια το κορμί της
Απλώς να βρίσκεται εκεί και να υπάρχει
Και κείνο τόσα χρόνια είχε μάθει
Να ζει μαζί της.

Τα περιστέρια περιμέναν στην πλατεία
Κάθε απόγευμα να τα ταΐσει
Όμως απόψε η παράξενη κυρία είχε αργήσει.

Μπήκε στο σπίτι της απότομα ο αέρας
Κι όπως τίναζε από πάνω του τ’ αστέρια
Την τρόμαξε και κάτι κρύα χέρια
Της δείχνανε το τέλος της ημέρας.

Από τότε όλα αυτά τα καλοκαίρια
Μπαίνουν στο σπίτι με μηνύματα στο ράμφος
Από τον άλλο κόσμο πέρα από το βάθος
Κάτι παράξενα πουλιά τα περιστέρια.

Αν σηκωθεί μέσα στον ύπνο σου ο αέρας
Και ‘ρθει στο τζάμι σου μπροστά και μουρμουρίζει
Πες του να πει μια ιστορία τη γνωρίζει
Την ιστορία με την ωραία και το τέρας.

Και ‘γω που χρόνια τώρα ζαλισμένος
Γυρνώντας σπίτι μου περνώ απ’ την πλατεία
Αναρωτιόμουν λίγο πριν αφηρημένος
Τι απέγινε εκείνη η κυρία.