*Του κορμιού μου τα ανείπωτα..

..σωπαίνουν μέσα μου κάποιες φορές και χοροπηδάνε σα σκιές στο μυαλό μου. Είναι εικόνες που λείπουν, είναι χαρές που λυσμονώ για ιδεές που δεν είδαν φως, για ενέργειες που κρύφτηκαν στο σκοτάδι.
Ο Ιανουάριος φεύγει και θα ξαναέρθει σε 11 μήνες. Ο χειμώνας που τόσο λατρεύω τις εικόνες του, βρίσκεται σε διακοπές που λαχταρούσε μάλλον χρόνια πολλά. Θα έρθουν όμως εκείνες οι στιγμές που θα λάμψει ο ήλιος μέσα στον μαυρισμένο από σύννεφα ουρανό και οι ακτίνες σα χορδές μπάσου θα φτιάξουν παπάδες στο ασιμένιο της θάλασσας και η φωτογραφική μου μηχανή θα πάρει φωτιά.
Φωτιά που θα κρατήσει όσο η ανάσα μου, που θέλει αέρα, να σπάσει αυτή τη γραφικότητα που χτυπάει μέσα μου καθημερινά ο ηλίθιος ρυθμός της δουλειάς και η έλειψη χρόνου για απολαύσεις.
Στιγμές. Υπαρχουν στιγμές. Αλλά είναι λίγες. Η αίσθηση είναι εδώ και δε θα μ'αφήσει. Το ξέρω. Θα ξαναέρθεις γενναίε Γενάρη που τα όνειρα μου πλάθεις κάθε χρόνο με γεύσεις και λύπες και σου υπόσχομαι ότι την άλλη φορά θα σε περιμένω με ανοιχτά τα χέρια, για μια αγκαλιά. Φρόντισε όμως μην αργήσεις και στη στήσω σε καμιά γωνιά. Με όπλο, την φορτωμένη μου δίψα.
Εδώ θα'μαι..

*Χόρχε


(Κι ο πιο μεγάλος φόβος μου φοβάται, μην και δεν τον φοβηθώ - Γιάννης Αγγελάκας "Πώς τολμάς και νοσταλγείς, τσόγλανε;")